Patuloy and Teatro Tomasino sa pagkamit ng kahusayan sa larangan ng teatro dahil sa mayaman nitong pamana sa sining at disiplinang teknikal. “Kabugan” ay ang pangalawang malaking produksyon para sa 31st season ng Teatro Tomasino.
Ang unang segmento ay pinamagatang “Kulay Rosas and Dapit-Hapon Minsan sa Isang Taon” ni RJ Leyran sa direksiyon ni John Paul Gonzales, isang sophomore student mula sa Faculty of Arts and Letters. Ito ay isang adaptation sa “The Loveliest Afternoon of the Year” ni John Guare. Tungkol ito sa isang lalaki at babae na nagkatagpo at nagkakilala sa zoo na unti-unting nagkamabutihan at patuloy na na nagkikita sa zoo na iyon kung kaya naman sa huli ay nahulog ang loob nila sa isa’t-isa. Ang lalaki ay may asawa ngunit ayaw niyang mapagusapan nila ni babae ang tungkol dito at ang ninais lamang na mapagusapan ay ang tungkol sa kasalukuyan at hinaharap. Sila ay bumuo ng isang walang hunos-dili na relasyon (tila ba pabigla-bigla ang kanilang mga desisyon maging ang mga nagyayari sa kanilang dalawa) hanggang sa mahuli silang magkasama ng asawa ni lalaki na siyang nagpaalala sa kanila sa katotohanang hindi sila maaring magsama at ito rin ang siyang nagwakas sa kanilang munting mundo na puno ng pantasiya.
Ang sumunod na segmento ay pinamagatang “Anino” ni Allan Lopez sa direksiyon ni Avengel Joseph Federis, isa ring sophomore student mula naman sa College of Education. Ito ay tungkol sa isang matandang dalaga na si Luna na nakahanap ng mapapangasawa at namuhay ng tahimik hanggang sa maging kalaguyo niya si Maryo, anak ng kanyang asawa. Nagbunga ang pagtataksil ng dalawa sa kanilang mga asawa at napatunayan ni Maryo na hindi siya baog. Sa paglipas ng panahon ay umamin narin si Maryo na siya ang nakabuntis kay Luna. Sa buong pagkakataon na nagdadalang-tao si Luna ay alam ng kaniyang asawa na ang bata ay hindi kaniya sapagkat hindi pa sila nagkaroon ng pagkakataon na gawin ito. Ang sikretong itinago ni Luna at Maryo ang siyang naging dahilan ng pagkamatay ng asawa ni Luna. Pinatay ni Maryo ang kanyang ama ngunit lingid ito sa kaalaman ni Luna. Ang pagtakbo ni Maryo sa katotohanan ay naging dahilan ng walang tigil na paghahanap ni Luna sa katotohanan. Siya ay nagtago sa kagubatan ngunit maging doon ay ginugulo padin siya ng kaniyang mga multo, ng kaniyang konsiyensya. Sinisisi niya ang kanyang sarili sa pagkamatay ng kanyang asawa. Ang kanilang sikretong kasalanan ay nagdulot ng maraming kamalasan at kalungkutan sa kanila, lalung-lalo na kay Luna. Nalaglag ang batang dinadala ni Luna. Habang tinatakbuhan ni Maryo ang katotohanan halos mabaliw naman si Luna sa kakaisip at sa pag-uusig ng sariling konsiyensiya. Nang malaman ni Luna ang katotohanan sa pag-amin ni Maryo ukol sa pagkamatay ng kanyang ama ay nagdisisyon itong bawian ng buhay ang nagkasala.
Aking masasabi na ang tema ng parehong kwento ay ang pagtalikod sa katotohanan, ang tunay na ideya at kahulugan ng katotohanan, at kataksilan. Maganda naman ang daloy ng istorya. Napagtuunan ng pansin ang mga mahahalagang eksena. Mahusay ang pagkakapili ng setting ngunit ang pagkakagawa ng set at maging ng mga props sa “Kulay Rosas and Dapit-Hapon Minsan sa Isang Taon” ay medyo sablay. Hindi malinaw ang ideya na sa “zoo” pala ang setting nito. Hindi ito masyadong sang-ayon sa kwento. Tungkol naman sa nilalaman ng mga kwento, mababaw lamang ang nilalaman ng naunang kwento. Karaniwan lamang ito kaya naman madaling mahuhulaan ang kahihitnan ng kwento. Wala itong “wow factor” na sana ay nagbigay buhay sa istorya. Sa kabilang banda, mahusay ang pangalawang kwento. Mahusay ang pagkakailaw. Nakatulong din naman ang kanilang mga kasuutan at make-up sa pagpapadama ng “ambiance” ng kuwento.
Para sa akin ay mas makatotohan ang pag-arte ng mga nagsipaganap sa Anino kumpera sa mga gumanap sa naunang segmento sapagkat aking nakita at nadama na hindi lamang sila basta umaarte. Damang-dama nila ang kalikasan at kuwento ng kanilang mga karakter at bigay todo ang kanilang mga emosyon na nakatulong sa pagkuha ng pansin ng awdyens (o madla) hanggang sa katapusan ng palabas. Aking nadama ang kilabot at misteryo ng Anino. Mahusay din naman ang mga nagsiganap sa naunang dula ngunit kulang sila sa emosyon kung kaya naman hindi gaanong nadama ang “kilig” o “chemistry” na dapat sana ay kanilang naipadama. Mahina rin ang boses ng mga nagsiganap rito kumpera sa sumunod na dula. Ito ay nakaapekto sa aking kawalan ng interes na panoorin pa ito. May mga pagkakataon din na mali ang kanilang mga blockings at di sang-ayon ang kanilang mga pwesto sa kanilang nararapat na anggulo. Dahil dito ay may ilang parte kung saan di tumugma ang pagkaka-ilaw sa teatro sa kani-kanilang mga pwesto.
Ang unang segmento ay pinamagatang “Kulay Rosas and Dapit-Hapon Minsan sa Isang Taon” ni RJ Leyran sa direksiyon ni John Paul Gonzales, isang sophomore student mula sa Faculty of Arts and Letters. Ito ay isang adaptation sa “The Loveliest Afternoon of the Year” ni John Guare. Tungkol ito sa isang lalaki at babae na nagkatagpo at nagkakilala sa zoo na unti-unting nagkamabutihan at patuloy na na nagkikita sa zoo na iyon kung kaya naman sa huli ay nahulog ang loob nila sa isa’t-isa. Ang lalaki ay may asawa ngunit ayaw niyang mapagusapan nila ni babae ang tungkol dito at ang ninais lamang na mapagusapan ay ang tungkol sa kasalukuyan at hinaharap. Sila ay bumuo ng isang walang hunos-dili na relasyon (tila ba pabigla-bigla ang kanilang mga desisyon maging ang mga nagyayari sa kanilang dalawa) hanggang sa mahuli silang magkasama ng asawa ni lalaki na siyang nagpaalala sa kanila sa katotohanang hindi sila maaring magsama at ito rin ang siyang nagwakas sa kanilang munting mundo na puno ng pantasiya.
Ang sumunod na segmento ay pinamagatang “Anino” ni Allan Lopez sa direksiyon ni Avengel Joseph Federis, isa ring sophomore student mula naman sa College of Education. Ito ay tungkol sa isang matandang dalaga na si Luna na nakahanap ng mapapangasawa at namuhay ng tahimik hanggang sa maging kalaguyo niya si Maryo, anak ng kanyang asawa. Nagbunga ang pagtataksil ng dalawa sa kanilang mga asawa at napatunayan ni Maryo na hindi siya baog. Sa paglipas ng panahon ay umamin narin si Maryo na siya ang nakabuntis kay Luna. Sa buong pagkakataon na nagdadalang-tao si Luna ay alam ng kaniyang asawa na ang bata ay hindi kaniya sapagkat hindi pa sila nagkaroon ng pagkakataon na gawin ito. Ang sikretong itinago ni Luna at Maryo ang siyang naging dahilan ng pagkamatay ng asawa ni Luna. Pinatay ni Maryo ang kanyang ama ngunit lingid ito sa kaalaman ni Luna. Ang pagtakbo ni Maryo sa katotohanan ay naging dahilan ng walang tigil na paghahanap ni Luna sa katotohanan. Siya ay nagtago sa kagubatan ngunit maging doon ay ginugulo padin siya ng kaniyang mga multo, ng kaniyang konsiyensya. Sinisisi niya ang kanyang sarili sa pagkamatay ng kanyang asawa. Ang kanilang sikretong kasalanan ay nagdulot ng maraming kamalasan at kalungkutan sa kanila, lalung-lalo na kay Luna. Nalaglag ang batang dinadala ni Luna. Habang tinatakbuhan ni Maryo ang katotohanan halos mabaliw naman si Luna sa kakaisip at sa pag-uusig ng sariling konsiyensiya. Nang malaman ni Luna ang katotohanan sa pag-amin ni Maryo ukol sa pagkamatay ng kanyang ama ay nagdisisyon itong bawian ng buhay ang nagkasala.
Aking masasabi na ang tema ng parehong kwento ay ang pagtalikod sa katotohanan, ang tunay na ideya at kahulugan ng katotohanan, at kataksilan. Maganda naman ang daloy ng istorya. Napagtuunan ng pansin ang mga mahahalagang eksena. Mahusay ang pagkakapili ng setting ngunit ang pagkakagawa ng set at maging ng mga props sa “Kulay Rosas and Dapit-Hapon Minsan sa Isang Taon” ay medyo sablay. Hindi malinaw ang ideya na sa “zoo” pala ang setting nito. Hindi ito masyadong sang-ayon sa kwento. Tungkol naman sa nilalaman ng mga kwento, mababaw lamang ang nilalaman ng naunang kwento. Karaniwan lamang ito kaya naman madaling mahuhulaan ang kahihitnan ng kwento. Wala itong “wow factor” na sana ay nagbigay buhay sa istorya. Sa kabilang banda, mahusay ang pangalawang kwento. Mahusay ang pagkakailaw. Nakatulong din naman ang kanilang mga kasuutan at make-up sa pagpapadama ng “ambiance” ng kuwento.
Para sa akin ay mas makatotohan ang pag-arte ng mga nagsipaganap sa Anino kumpera sa mga gumanap sa naunang segmento sapagkat aking nakita at nadama na hindi lamang sila basta umaarte. Damang-dama nila ang kalikasan at kuwento ng kanilang mga karakter at bigay todo ang kanilang mga emosyon na nakatulong sa pagkuha ng pansin ng awdyens (o madla) hanggang sa katapusan ng palabas. Aking nadama ang kilabot at misteryo ng Anino. Mahusay din naman ang mga nagsiganap sa naunang dula ngunit kulang sila sa emosyon kung kaya naman hindi gaanong nadama ang “kilig” o “chemistry” na dapat sana ay kanilang naipadama. Mahina rin ang boses ng mga nagsiganap rito kumpera sa sumunod na dula. Ito ay nakaapekto sa aking kawalan ng interes na panoorin pa ito. May mga pagkakataon din na mali ang kanilang mga blockings at di sang-ayon ang kanilang mga pwesto sa kanilang nararapat na anggulo. Dahil dito ay may ilang parte kung saan di tumugma ang pagkaka-ilaw sa teatro sa kani-kanilang mga pwesto.
Sa kabuuan, hindi ako masyadong nabilib sa produksyon dahil narin siguro ay naging mataas ang aking “expectation”. Dahil naman ito sa pangalan na naitaguyod ng Teatro Tomasino at dahil narin aking napansin na mahal ang pagkakabenta sa tiket. Mahusay at maganda naman ang palabas, ngunit ito ay hindi gaanong nakakabilib katulad ng aking inakala at inasahan. Iba iba man ang mga opinyon ng mga nakapanood nito, aking ninanais na patuloy nating suportahan ang Teatro Tomasino!
Pansinin ang gamit ng mga Ingles. Maraming taypograpikal na pagkakamali. 92%
ReplyDelete